QyzmetAqparatҚАЙДАСЫҢ, ҚАРА ДОМАЛАҚ? (Әкім Ысқақ)
«Әр қазақ- менің жалғызым!»
Сабыр Адай
Американдық машиналардың отаны Детройт қаласында қазақтың қара домалақ баласы бар. Ол өзі тынымсыз және жатырқауды білмейді. Біздің танысқанымыздың өзі қызық болды.
1998 жыл еді. «Неке және отбасы» заңына байланысты шетелден балалар асырап алған бір топ аналармен әңгімелесіп отырғанбыз. Ар жақта алаңқайда балалар қызу ойнап жатқан. Кенет сол балдырғандардың ішінен бөлініп шыққан бір бала екпіндеп алға ұмтылып, біздерге қарай тез-тез адымдап жетті. Бірнеше адамның ішінен маған жақындап, жылы жымиып қояды. Содан ентелей келіп, алдыма отырып алды. Тура бір көптен көрмеген ең жақын адамына алыстан аңсап, шаршап жеткендей. Жұрттың бәрі таңдана қарап қалыпты. Мені бұрыннан білетін адамдай біресе шалқайып жатып, біресе маған қарап еркелеп сықылықтап күле түседі. Тап-таза, кінәсіз жәудір көзімен көзіме тіке қарайды. Ара-тұра былдырлап, бірдеңелерді айтып жымияды. Бір кез үнсіз қалып, ойлы қалыпта саусағымен мұртымды сипалады. Өзгелер баланың бұл қылығына күліп жатыр. Менің құшағымнан кеткісі келер емес. Әлгі балдырғанның тәтті қылықтарына сүйсініп:
–Қадірлі, аналар! Мынау кімнің баласы?–деп сұрадым.
